Dün Akdeniz Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Fotoğraf Bölümü'nün Mezuniyet Sergisi'ndeydik. Davetliydik, çünkü bitirme tezi resimleri "biz"dik.
Bonnie'yle 2010 yılından beri beraberiz. Kendi ne kadar farkında bilmiyorum ama Engelli Hayvanlar'ı var eden, fikir ve desteğiyle bunca hayvana dokunabilmemize aracı olan o.
Bonnie'den önce uzun süren bir bağımlılık tedavi sürecim oldu; kötünün kötüsü diyebilirim yaşadıklarım için. O kadar ki 4 elektroşok tedavisi uygulandı, hatırlarsam kaldıramayacaklarımı silebilmek için. 12 senelik terapiler, günde 11 adet hap içmeye varan ilaç tedavileri, deli gömlekleri, tecritler, akıl hastaneleri, tamamı Bonnie'nin gelip "Beni izle!" demesiyle geride kaldı.
Bir yerde okumuştum, "Let the dog lead the way" diyordu. "Bırakın köpek sizi götürsün" şeklinde çevirebiliriz sanırım, kabaca. Benim yaptığım da tam olarak buydu: 4. kez hastane yatışı sonrası hayatıma Bonnie'nin izinden, seçtiği yoldan devam etmeyi seçtim. "Öncesi geride kalsın; biz önümüze bakalım" dedik iki kadın ve geldiğimiz nokta bugün burası.
Dün sergide Engelli Hayvanlar'dan 3 resim vardı; resimleri çeken ve seçen arkadaşımız Çetin Ç.'e çok teşekkür ederiz. Hepsi özel olsa da, Bonnie'yle olan resmimiz benim için en özeli, en güzeli, en anlamısıydı. O resimde bizim 12 yılımız bir kareye sığmıştı sanki.
Sanırım Bonnie'ye tek bir şey söyleyebilecek olsaydım, ona bana öğrettikleri, kattıkları için, yanımda olduğu her an için teşekkür etmek isterdim.