Bugün 14 Ocak 2023. Geçen sene bugün saat sayarak kısırlaştırma kovalıyorduk Evrim’le. Hayatımın tek kelimeyle “altüst” olduğu tarih oldu 14 Ocak 2022. Ne param kaldı elimde ne de yetişemediklerimize dair kafamda bir çözüm bulabildim.
Şimdi oturduğumuz yeri geçen sene Aralık ayında tutmuştuk. Ocak ayında tadilatı yapacak, sonrasında da taşınacaktık. Ama 14 Ocak patlayınca, buraya tadilat için ayırdığımız paranın neredeyse tamamı kısırlaştırmalara, kurtarmalara, pansiyon ödemelerine gitti. Devlet bir yasayla belli ırklar kısırlaşacak buyurdu, ama bunu devlet kurumlarında yapamazsınız dedi. Her şey özellere kaldı. Onlar da hiç affetmediler. Sayı o kadar çoktu ki, indirimler bile yetmedi kurtarmaya.
Bugün ben hâlâ o parayı yerine tam koyamadım. Olsun, kuruşu umurumda değil. Para bugün değilse, yarın bulunur. Borç kapanır. Ama o tarihten bugüne katledilen hayvanların hiçbirinin yaşamı geri gelmeyecek.
Hayvanlarını terk edenler için dileğim aynı: O hayvanların yaşadığını kendi çocuklarında, en yakınlarında, en kıyamadıklarında yaşasınlar. O hayvanlara ayırmadıkları parayı misliyle kazansınlar ama harcayamasınlar. Öyle dertleri olsun ki, parayla çözemesinler. Depremde enkaz altında kalıp bir köpeğin burnuna muhtaç olsunlar. Kendi adıma söz veriyorum tek bir köpek burnu bile uzatmayacağım onlara kurtulmaları için. Adaletse istediğimiz, biraz da kötülüğün terazisinden tartalım.
14 Ocak haftası insana dair içimde iyi olan her şey öldü. Yardım istediğimde herkes yok oldu. Kimseden servet istememiştim hâlbuki kendi adıma; bir paylaşım ya da bir sigara parası bile yeterdi destek için. Ama ne oldu? Hiç tanımadığım insanlar yardım ederken, ki çoğu bugün hâlâ yanımda, en yakınlarımız sandıklarımdan sıfır destek geldi. Bu “sıfır” maddî anlamda değil. Sonrasında yapılan yorumları yazmıyorum bile.
“Nerede bu dernekler?” diyenler, bir anda yok oldular. Biz buradaydık, siz gelmediniz.
Kedi-köpeğe işi düşünce, dernek etkinlikleri olunca kapımıza dizilenler bir anda yok oldu.
Hiçbirini, hiçkimseyi unutmadım.
Son bir senede üzerime sayısız hayvan kaldı. 2009’dan 2020 Şubat başına kadar İstanbul’da aktiftim hayvan kurtarmada. Orman beslemesi, barınaklar, klinikler, hepsinden hayvan kurtardım, hepsinde yer aldım. 3 senedir Antalya’dayım ve İstanbul’da 11 senede görmediğim çirkefliği, yalancılığı, dolandırıcılığı, üzerine hayvan ve borç yıkmayı, insan kullanmayı burada gördüm, yaşadım. Hayvan için ya da hayvan aracılığı ile 3 gün yüzüme gülen, 4. gün hayvanı bırakıp gitti. Tam bu noktada yıllardır kurtarısına sahip çıkan, derneğe her ay düzenli bağış gönderen destekçilerimize sorumluluk bilinçleri için teşekkür ederim.
İlk taşındığım sene bir abla bana “Antalya’da ya avsın ya da avcı, kimseye güvenme. Mutlaka seni kullanırlar” demişti. Kendimce “İstanbul’dan geldim ben, 19 yaşımdan beri yalnız yaşıyorum. Kim kandıracak, kullanacak beni?” demiştim. Bugün kendisini görsem, özür dilerim bu önyargım için ve teşekkür ederim beni korumaya, uyarmaya çalıştığı için.
“Her şey geçer, herkes gider, köpeklerim kalır.” Hayata bakışımın, son bir yılımın özeti.
14 Ocak’ta kaybettiğimiz tüm “yasaklı” köpeklerin, 14 Ocak sonrası insanlar yüzünden katledilen tüm köpeklerin anısına sevgi ve saygıyla.