Dün (14.12) sevgili Füsun Yağcı sayfasında okudum. "Mutlu edemesek de güvendeler, hayattalar" yazmış kurtardığı köpekler için. Tam kelimeleri bu değil, ama yazdığı bu. O kadar içimde hissettim ki bu yazdığını. Son 1 senem benim, tam olarak bu hisle geçti.
20'li yaşlarımda kendime söz vermiştim, 45'i İstanbul'da görmeyecektim. Asla. Sonra Bonnie'ye söz verdim, onu köye getirecektim, şehirden gidecektik birlikte, o toprağa basacak, özgür olacak ve asla dört duvar arasında ya da tasmaya bağlı bir hayat yaşamayacaktı. Sonra köpeklerime söz verdim, her birini yanıma alacağım ve her zaman hep birlikte yaşayacağız diye.
Sözlerimin tamamını tuttum. Peki mutlu muyum?
Hayır.
Son bir senedir o kadar çok hayvana yerimiz var-yok demeden evimizi açmak durumunda kaldık ki, sağlıklarını toparlasak da, genel olarak iyi de olsalar hiçbirine bir "Bonnie yaşamı" sunamıyoruz. Hepsi birbiriyle anlaşamıyor. Hepsi kedilerle anlaşamıyor. Kimisi tek köpek olmak durumunda. Hepsini her gün öpsek de, sevsek de, onlarla koşup oynasak da yetemiyoruz.
Bu çok üzücü bir his. "Yetememek" hissi. Eksikleri var mı? Dışarıdan bakınca yok. Bana sorsalar, var.
Evrim ve ben, bir çözüm bulacağız. Mutlaka. Hepsine yeteceğiz. Ama yine de, bu kadar "mutsuz" olmamalı kurtarmalar.
Son olarak, kendime hep dediğim, her gün yinelediğim, en çok inandığım:
Her şey geçer, herkes gider, köpeklerim kalır.